درگاه این خانه بوسیدنی است

توضیحات

نویسنده در مقدمه کتاب این چنین نگاشته است :

« در این خانه و در کنار این خانواده، اوج بندگی را دیدم. دیدم و نوشتم، دیدم و نوشتم، دیدم و به زانو درآمدم و دیدم و دوباره نوشتم. نوشتم تا این کتاب برگ سبزی باشد در نامه اعمالم. ان شاء الله »

در بخشی از کتاب می خوانیم :

« روی تابوت علی را باز کردم. در بهشت باز شد. ته تغاری شهدایم. چقدر آرام خوابیده بود. دیگر سرفه نمی کرد. چهل روز زیر آفتاب ماندن، از صورت سرخ و سفیدش چیزی باقی نگذاشته بود. دلم چشم هایش را می خواست. کاش بازشان می کرد و قربان صدقه اش می رفتم.
روی صورتش دست کشیدم. خال های دو طرف دهانش. جلوی آینه که می ایستاد، با غصه می پرسید: «پس کی ریش در میارم که خال هام رو بپوشونه؟» آخرهم عمر مثل گلش به ریش درآوردن قد نداد.

صدایش زدم:
– علیرضا ! على !
دوست داشتم جواب بدهد
علی جان! تو پسر قشنگ من بودی.
بغض گلویم را چنگ انداخت:
– همه می گفتن: علی چقدر خوشگله.
دست روی صورت آفتاب سوخته اش گذاشتم
– الانم همینه مادر جان ! از همیشه قشنگ تری … »

غذای روحت سرد نشه... غدیربوک